Tadeusz Baranowski

• rocznik 1945
• urodzony w Zamościu
• mieszka i tworzy pod Warszawą
• specjalizuje się w ilustracji, komiksie, malarstwie i grafice użytkowej

„Ależ wodzu, co wódz… To ja przepraszam”.

Studiował na Wydziale Grafiki i Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1969 roku uzyskał dyplom w Pracowni Ilustracji, Plakatu i Grafiki prof. Artura Nacht-Samborskiego oraz prof. Aleksandra Kobzdeja. Brał udział w wystawach w kraju i za granicą, m.in. w Helsinkach, Berlinie, Warszawie, Lublinie czy Sopocie.

Najważniejsze publikacje: „Na co dybie w wielorybie czubek nosa Eskimosa” (scen. i rys.), Młodzieżowa Agencja Wydawnicza (MAW), 1980; „Skąd się bierze woda sodowa” (scen. i rys.), MAW, 1983; „Antresolka profesorka Nerwosolka” (scen. i rys.), MAW, 1985; „Podróż smokiem Diplodokiem” (scen. i rys.), MAW, 1986; Jacques Brel, „J’arrive” (cztery plansze do piosenki „Quand on n’a que l’amour”), International© Brain Factory Ltd., 1987; „Orient Men, Forewer” (scen. i rys.), Egmont, 2002; „Tffffuj, do bani z takim komiksem” (scen. i rys.), Orient Men i Spółka, 2005; „Na wypadek wszelki, WODA, SODA I BĄBELKI (oraz Kudłaczki)” (scen. i rys.), Ongrys, 2010.

Najważniejsze nagrody i wyróżnienia: dwa wyróżnienia w konkursie malarstwa sztalugowego w Łodzi, 1972; Brązowy Krzyż Zasługi za wykonanie nowej, kolorowej szaty graficznej „Świata Młodych”, 1976; złoty medal publiczności i krytyków na festiwalu komiksu w Belgii, 1989; srebrny medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, 2007.

Rozpoznawalnymi cechami stylu Tadeusza Baranowskiego są: wyrazista, zaokrąglona kreska, przerysowane postacie oraz żywe kolory farb wodnych. Charakterystyczna dla jego komiksów jest również ożywiona i rozbudowana flora i fauna, której przedstawiciele często są bohaterami tych surrealistycznych i dowcipnych opowieści.
O ilustracjach komiksowych Baranowskiego nie da się mówić w oderwaniu od warstwy językowej i kompozycji. Jego nieprzetłumaczalny na inne języki wielowarstwowy humor to nie tylko absurdalny żart językowy obecny w dialogach, które trafiły do zasobów popkultury, lecz także żart wizualny dotyczący zabaw z konwencją komiksu oraz kompozycją strony.
Artysta zaciera granicę między światem komiksu i stroną, między bohaterami i czytelnikami oraz bohaterami i autorem. Postacie są świadome tego, że są bohaterami komiksu, istnienia autora, z którym często rozmawiają, a same również próbują wpływać na tok opowieści, żądając konkretnych przygód.
Baranowski elementy komiksu – które są zazwyczaj „przezroczyste” i nie należą do świata komiksu – często traktuje jako fragment rysunku. Do świata przedstawionego wciąga kadr, który bohaterowie mogą opuszczać, lub litery, których mogą dotykać. Dzięki interakcjom postaci z tego typu elementami artysta uzyskuje nietypowy dla komiksu efekt trójwymiarowości.
Choć komiksy Baranowskiego adresowane są do młodszego odbiorcy, to dopiero dorośli czytelnicy mogą zrozumieć wszystkie żarty słowne i dostrzec elementy w kadrze, które wnoszą dodatkowe treści do historii.

Galeria Tadeusza Baranowskiego

Więcej informacji o artyście: tadeuszbaranowski.com