Michał Batory – TBPI Poster

1753

Michał Batory

rocznik 1959
urodzony w Łodzi
mieszka i tworzy w Paryżu
zajmuje się grafiką użytkową, w tym plakatem i okładkami książkowymi

„Od 3 do 5 sekund… to jest czas, który ma plakacista na dialog z przechodniem”.

W latach 1979–1985 studiował na Wydziale Grafiki Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. Dyplom uzyskał w Pracowni Projektowania Plakatu prof. Bogusława Balickiego. W 1987 roku wyprowadził się do Paryża, gdzie mieszka i pracuje do chwili obecnej.

Miał wiele wystaw indywidualnych organizowanych w Polsce (Lublin, Łódź, Reszel i Warszawa) oraz poza jej granicami (Barcelona, Bruksela, Chongqing, Douarnenez, La Puebla, Pachuca, Paryż, Pekin i Quebec). Brał również udział w licznych wystawach zbiorowych zorganizowanych w Berlinie, Glasgow, Krakowie, La Paz, Łodzi, Paryżu, Poznaniu, Sarajewie, Sofii, Warszawie oraz we Wrocławiu.

Najważniejsze nagrody i wyróżnienia: nagroda publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Plakatu, Chaumont, 1996; III nagroda w konkursie „Dzieciństwo nie jest dzieckiem” zorganizowanym przez Muzeum Plakatu w Essen, 1998; II nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Plakatu, Chaumont, 1999; III nagroda na Międzynarodowym Triennale Plakatu, Sofia, 2001; I nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Plakatu, Chaumont, 2004; srebrny medal na Międzynarodowym Biennale Plakatu, Chicago, 2008; III nagroda na Międzynarodowym Biennale Plakatu w Meksyku, 2008; I nagroda na Międzynarodowym Biennale Plakatu w Meksyku, 2010; główna nagroda w konkursie „Wybitny Polak we Francji” w kategorii Kultura, Paryż, 2017.

Twórczość Michała Batorego osadzona jest w surrealizmie. Wykorzystując typowe dla tej tradycji plastycznej techniki kolażu i fotomontażu, artysta tworzy struktury obrazowe zrywające z przyzwyczajeniami odbiorcy, wywołujące u niego zaskoczenie percepcyjne i semantyczne. Źródłem tego zaskoczenia jest niespójne połączenie fragmentów postaci i przedmiotów. Przez to zderzenie elementów niewspółwystępujących ze sobą w codziennej rzeczywistości ujawnia się poetycki, nadrealistyczny wymiar świata przedstawionego. Efekt ów wzmaga również ujęcie form w skali makro, potęgujące ich walor ekspresyjny. Rygor kompozycyjny, ascetyzm użytych motywów przedstawieniowych oraz dbałość o stworzenie typowo „konstrukcyjnego” powiązania elementów ze sobą, a także sposób rozwiązywania problemów typograficznych, wskazują, że artysta sięga również do rozwiązań sztuki konstruktywistycznej, mieszając w ten sposób dwie odrębne tradycje artystyczne plastyki XX wieku – racjonalistyczną i emocjonalno-subiektywistyczną.