Sławomir Kosmynka – TBPI Poster

1544

Sławomir Kosmynka

rocznik 1959
urodzony w Łodzi
mieszka i tworzy w Łodzi
zajmuje się plakatem, grafiką, malarstwem, instalacją, grafiką projektową i typografią

„Myślę, że piktogram, tak jak litera, odwołuje się do skojarzeń, bibliotek pamięci, które kumulujemy podczas kolejnych lat życia. Traktowanie litery/słowa jak znaku i znaku jak litery jest cechą dystynktywną drugiego, współczesnego nam okresu postawangardowego. Dyskursywne i dekonstruktywne traktowanie typografii, zatarcie granicy pomiędzy funkcją wrażeniową (oglądanie) a semantyczną (czytanie) pozwala na pełniejszy wyraz ukrytych cech grafiki słowa. Destrukcja, dekonstrukcja litery utrudnia jej czytelność, ale zmusza odbiorcę do większej, dynamicznej aktywności, jednocześnie lokując ją w obszarach znaku graficznego, enigmatu”.

Studia artystyczne odbył na Wydziale Grafiki i Malarstwa Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. Dyplom uzyskał w 1984 roku w Pracowni Typografii prof. Krzysztofa Lenka, w Pracowni Malarstwa prof. Stanisława Fijałkowskiego oraz w Pracowni Fotografii prof. Ireneusza Pierzgalskiego. Na macierzystej uczelni w Katedrze Projektowania Graficznego Wydziału Grafiki i Malarstwa prowadzi Pracownię Projektowania Grafiki Wydawniczej i Typografii Mediów Cyfrowych.

Swoje prace pokazywał na wielu wystawach w kraju i poza jego granicami, m.in. w Brnie, Dortmundzie, Katowicach, Krakowie, Lahti, Łodzi, Ōgaki, Sofii, Sopocie i Warszawie.

Artysta, nawiązując do tradycji awangardy dwudziestolecia międzywojennego i tradycji sztuki abstrakcyjnej drugiej połowy XX wieku, w tym pop-artu, „konstruuje” swoje plakaty, stosuje uproszczone elementy wizualne, zredukowane do znaków plastycznych – piktogramów, dokonuje często ich multiplikacji lub zestawia je w złożone struktury ujawniające różne plastyczne relacje form i związanych z nimi pojęć oraz słów. Poza technikami typowo graficznymi, stosuje techniki właściwe dla typografii oraz dla fotografii, w tym fotomontaż. Sławomir Kosmynka unika ekspresyjnych środków wyrazu i emocji, raczej próbuje odwoływać się do sfery racjonalnej odbiorców, grając na ich wrażliwości asocjacyjnej. Jego prace ujawniają jednocześnie, że w „abstrakcyjnym” kodzie, stanowiącym wyraz „ergonomizacji” wypowiedzi artystycznej, a także w warstwie ikonicznej, przejętej z powszechnych w naszej rzeczywistości systemów wizualnych, zawarte są treści świadczące o zdolności artysty do bacznej obserwacji kontekstów i podtekstów codziennej ludzkiej egzystencji.