Berenika Kołomycka

• rocznik 1983
• urodzona w Warszawie
• mieszka i tworzy w Warszawie
• specjalizuje się w komiksie i ilustracji

„Ufaj sobie!”

Studiowała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 2010 roku otrzymała dyplom w Pracowni Rzeźby prof. Andrzeja Myjaka oraz aneks z rysunku pod kierunkiem prof. Zofii Glazer. Oprócz dotyczącej komiksu wystawy indywidualnej w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi brała udział w wystawach zbiorowych, m.in. w Londynie, Brukseli, Strasburgu i Sztokholmie. Autorka ilustracji znajdujących się w antologiach, prasie oraz podręcznikach szkolnych.

Najważniejsze publikacje: „Wykolejeniec” (rys.), scen. G. Janusz, Taurus Media, 2010; „Tej nocy dzika paprotka” (rys.), scen. M. Sowa, Centrala, 2013; „Malutki Lisek i Wielki Dzik”, tom 1: „Tam”, tom 2: „Najdalej”, tom 3: „Świt”, tom 4: „Tamtędy”, Egmont, 2015−2018; „Dwa małe wilczki”, Timof Comics, 2018.

Najważniejsze nagrody i wyróżnienia: Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Komiksu i Gier w Łodzi (komiks „Pies, który chciał być człowiekiem”, scen. M. Narożniak), 2011; wyróżnienie (komiks wierszem „Morderstwo”), Europejski Port Literacki, Wrocław, 2013; wyróżnienie w konkursie „Powstanie ’44 w komiksie”, Muzeum Powstania Warszawskiego, 2014; Drugie miejsce ex aequo (komiks „Malutki Lisek i Wielki Dzik”), Nagroda jury w konkursie na komiks dla dzieci im. Janusza Christy, Sopot, 2015; Najlepszy komiks dla dzieci: „Malutki Lisek i Wielki Dzik”: tom 3, „Świt”, Nagroda Polskiego Stowarzyszenia Komiksowego, Warszawa, 2018.

Ulubione techniki Bereniki Kołomyckiej to akwarela, akryl i tusz na papierze. Jej komiksy dla dzieci charakteryzują niewielka ilość tekstu i duże, często całostronicowe, nastrojowe ilustracje. Dzięki użyciu subtelnych barw, takich jak zgaszony brąz, szarości, zielenie, błękity, pomarańcze, rysunki nie są agresywne, emanują ciepłem i wrażliwością, idealnie komponując się z delikatnie opowiadanymi historiami, niekiedy o trudnych tematach, takich jak przemijanie. Ilustracje artystki są bardzo malarskie, z charakterystycznym dla akwarel miękkim przenikaniem się kolorów i ledwie zarysowanym konturem. Brak konturów, kilka pociągnięć pędzla, kolory wychodzące za linie sprawiają wrażenie jakby szkicowanych w pośpiechu, niewykończonych, przez co przypominają rysunki tworzone przez dzieci – adresatów komiksu.
Ilustracje w pewnym stopniu przypominają wizerunki zwierząt Józefa Wilkonia, choć różnią się wyrazistą mimiką, jaką artystka obdarowuje swoich bohaterów. Ta ekspresja − przy zachowaniu lekkości całości rysunku − sprawia, że nie sposób nie pomyśleć o twórczości Janusza Grabińskiego.
Kołomycka odnajduje się również w oniryczno-surrealistycznych komiksach. Ograniczonej do czterech barw kolorystyce (czarny, biały, niebieski, żółty) towarzyszy wyrazista, mocno zdyscyplinowana kreska, typowa dla europejskich powieści graficznych dla dorosłych. Zabawa kadrami, liczne zbliżenia czy zwielokrotnienia niemal identycznych kadrów wraz z osobliwymi bohaterami budzą uczucie niepokoju i zagubienia u czytelnika.

Galeria Bereniki Kołomyckiej

Więcej informacji o artyście: berenikakolomycka.pl