Anna Helena Szymborska

• rocznik 1982
• urodzona w Łodzi
• mieszka i tworzy w Warszawie
• specjalizuje się w ilustracji i komiksie

„Czy da się wykroczyć poza przetwarzanie?”

W 2007 roku ukończyła projektowanie graficzne na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Zajmuje się nie tylko ilustracjami i komiksami, jest także autorką okładek albumów muzycznych. Brała udział w wystawach dotyczących komiksu, m.in. w Warszawie, Łodzi, Szczecinie, Atenach czy Sztokholmie.

Najważniejsze publikacje: „Droga teczkowa” w antologii „B5 – 3”, Radomskie Zakłady Komiksowe „Włócznik”, 2007; „Szybki Lester – 1” (okł.), scen. M. Jałoszyński, rys. Bizon, ATY, 2013; „Uowca – 1” (okł. i rys.), scen. Ł. Muniowski, ATY, 2013; „Benedykt Dampc vs. Pogromca Pornografów” (okł.), scen. J. Szyłak, rys. M. Pałka, Skała/Pała, 2014; „Biały Orzeł – 9 – Królestwo Strachu” (rys.), scen. M. Kmiołek, Wizuale, 2015; „Kapitan Żbik – 6 – Wzywam 0–21” (okł.), scen. W. Krupka, K. Pol, rys. Z. Sobala, Ongrys, 2015; „Hunt” w „Polish Porno Graphics”, Planeta Komiksów, 2018.

Ulubione techniki Anny Heleny Szymborskiej to tusz, akryl i pastele, choć zdarza się jej tworzyć w pełni cyfrowo. Równie pewnie czuje się w stylu realistycznym, jak i karykaturalnym, bliskim przerysowanej kresce cartoons oraz na przecięciu obu stylistyk. Określenia najlepiej oddające komponenty jej twórczości to dynamiczny pseudorealizm albo realizm złamany.
Ilustracje Szymborskiej, dzięki pełnym akcji kadrom i zbliżeniom, wpisują się w konwencję amerykańskiego komiksu o superbohaterach, przypominając niekiedy kreskę Johna Buscemy, a dynamiką – niektóre rysunki Enrica Mariniego. Można też dostrzec punkty wspólne z malarstwem socrealistycznym widoczne w zbliżeniach twarzy oraz „umasowieniu” w przedstawianiu postaci tak, by były jak najbardziej zgodne z wyobrażeniami masowego odbiorcy. Chociaż nazwisko Szymborskiej łączy się z kolorowymi, przyciągającymi wzrok okładkami, artystce bliższe są czarno-białe komiksy. Na pozbawionych barwnych plam rysunkach widać bogactwo stosowanych środków artystycznych. Ilustracje, nawet te delikatne szkice z cienką linią, prawie pozbawione cieni, są bardzo wyraziste i sugestywne.
Artystka bawi się konwencjami, raz decydując się na precyzyjną, czystą kreskę, kiedy indziej wybierając wyraziste linie z dużym zaczernieniem kadru, czy budując światłocień plamą lub kreskami.
Stosuje wyróżniające się typograficznie i przestrzennie onomatopeje, takie jak wielkie i szerokie litery, które niczym przytłaczający wrzask wypełniają przestrzeń kadru, dominując nad rysunkiem.

Galeria Anny Heleny Szymborskiej

Więcej informacji o artyście: fleshonbone.blogspot.com